Επίκτητες παθήσεις πέους και αποκατάσταση

Φίμωση πέους

Είναι η στένωση, συνεπεία ουλοποίησης του έξω στομίου της ακροποσθίας, που δεν επιτρέπει την ολίσθησή της προς τα οπίσω, με αποτέλεσμα η βάλανος να είναι συνεχώς καλυμένη και το φυσιολογικό σμήγμα των αδένων να παραμένει εγκλωβισμένο. Αυτό δημιουργεί συνθήκες κατάλληλες για την επιγενή ανάπτυξη καρκινώματος, που πολύ συχνά το συναντάμε στην καθημέρα πράξη. Επίσης προκαλεί δυσχέρεια στην έξοδο των ούρων, δυσουρία που μπορεί να οδηγήσει σε επίσχεση και στις γνωστές επιπτώσεις στο ανώτερο ουροποιητικό και για τους λόγους αυτούς πρέπει να χειρουργείται με τη γνωστή εγχείρηση της περιτομής εικ.1.

φίμωση και αποκατάσταση παραφίμωση πέουςΕικόνα 1. Φίμωση και αποκατάσταση

Παραφίμωση πέους

Είναι επιλοκή της φίμωσης, που αναφέρεται στη βίαια μάλλον ολίσθηση της εστενωμένης ακροποσθίας προς τα οπίσω, όπου και εγκλωβίζεται διότι το εστενωμένο συνεπεία της φίμωσης στόμιό της, συσφίγγει, πιέζει το πέος στη βαλανοποσθική αύλακα, δυσχεραίνει τη φλεβική αποχέτευση της βαλάνου, που αν δεν αναταχθεί έγκαιρα μπορεί να καταλήξει σε νέκρωση της βαλάνου. Η ανάταξη της παραφίμωσης μπορεί να γίνει με χειρισμούς, ώστε μετά την απομάκρυνση της φλεγμονής και του οιδήματος, να προχωρήσουμε στην εγχείρηση της φίμωσης. Αν αυτό δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί τότε προχωρούμε στο χειρισμό της ραχιαίας σχάσης στη ραχιαία επιφάνεια της στένωσης, κατά τον επιμήκη άξονα, που απελευθερώνει τη σύσφιξη, την οποία συρράπτουμε εγκαρσίως ώστε να διευρυνθεί επαρκώς το στόμιο της ακροποσθίας.

Νόσος του Peyronie

Είναι επίκτητη πάθηση του πέους, αγνώστου αιτιολογίας που χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη ινώδους σκληρού ιστού, συχνά αποτιτανωμένου σε κάποια θέση, ραχιαία, κοιλιακή ή πλάγια του ινώδη χιτώνα των σηραγγωδών σωμάτων (ινώδης πλάκα). Η πρώτη εκδήλωση της πάθησης είναι η ξαφνική κάμψη που παρουσιάζει το πέος και ο ασθενής αντιλαμβάνεται ότι αυτό συμβαίνει ακριβώς στη θέση της ινώδους πλάκας, ενώ με την πάροδο του χρόνου προστίθεται και πόνος στη θέση αυτή, ιδιαίτερα έντονος στη στύση και τη στιγμή της διείσδυσης στον κόλπο.

Για την εμφάνιση της πλάκας έχουν ενοχοποιηθεί διάφοροι παράγοντες, μεταξύ των οποίων οι φλεγμονές, οι τυχαίοι τραυματισμοί, δεδομένου ότι τα κατάγματα του πέους, μπορεί να καταλήξουν στο σχηματισμό ίνωσης, ενώ από πολλούς θεωρείται ότι έχει σχέση με το ανοσοποιητικό σύστημα (αυτοάνοσο νόσημα). Σε περισσότερες από το 50% των περιπτώσεων σημειώνεται βελτίωση της κατάστασης με την πάροδο του χρόνου και παρατηρείται υποχώρηση της πλάκας  και της κάμψης του πέους, πριν τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την εμφάνισή της. Εδώ στηρίζεται, η αρχική αφ’ ενός αναμονή για αυτόματη βελτίωση της κατάστασης και η χορήγηση φαρμάκων με έντονη αντιφλεγμονώδη δράση, όπως και η εφαρμογή κάποιας διορθωτικής εγχείρησης σε χρόνο, που απέχει τουλάχιστον 12 μήνες από την εκδήλωση των πρώτων ενδείξεων της πάθησης.

Όσον αφορά την αντιμετώπιση έχουν δοκιμαστεί διάφορα σχήματα φαρμάκων (αντιφλεγμονώδη, βιταμίνες, τοπική έγχυση κορτικοστεροειδών και ιντερφερόνης), που χορηγούνται μόνο όταν δεν υπάρχει αποτιτάνωση της πλάκας, που ελέγχεται με τους υπερήχους ή παλαιότερα με την ακτινογραφία, η ακτινοβολία της πλάκας, που φαίνεται να ελαττώνει τον πόνο, όχι όμως και την κάμψη όπως και η χειρουργική διόρθωση. Η τελευταία παρέχει τα καλύτερα αποτελέσματα με τον κύριο εκπρόσωπό της τη μέθοδο Nesbit, που ευθειάζει το πέος, με την αφαίρεση ενός τμήματος του ινώδη χιτώνα στην αντίθετη της βλάβης πλευρά. Σε περιπτώσεις συνύπαρξης στυτικής δυσλειτουργίας, συνιστάται από πολλούς η σύγχρονη εμφύτευση μηχανισμών τεχνητής στύσης.

Η δική μας τεχνική παρουσιάζει την χρήση του ακροποσθιακού μοσχεύματος με άριστα αποτελέσματα.