Στυτική δυσλειτουργία και θεραπεία

Η χρήση του έγχρωμου Doppler με σκοπό την μέτρηση της αγγειακής ροής του πέους παρουσιάστηκε από τον Abelson το 1975. Ανέφερε πως η φυσιολογική συστολική πίεση του πέους στην κατάσταση χάλασης δεν ξεπερνούσε τα 30 mm Hg.

Είναι σχεδόν αδύνατη η τελική διάγνωση της αιτιοπαθογένειας της στυτικής δυσλειτουργίας , ψυχογενής,νευρογενής – αγγειακής αιτιολογίας, φόσον δεν εκτελεσθεί ο έλεγχος της αγγειακής κατάστασης του πέους.

Ακόμη κι ένα πλήρες κλινικο-εργαστηριακό ιστορικό με συνεκτίμηση του ορμονικού profil του ασθενούς δεν δύναται να ξεκαθαρίσει απόλυτα το πρόβλημα.

Η ενδοπεϊκή έγχυση παπαβερίνης καθιερώθηκε για πρώτη φορά από τον Virag και τους συνεργάτες του το 1984. Αποτέλεσε και αποτελεί ένα πολύ χρήσιμο διαγνωστικό εργαλείο, φθηνό κι ελάχιστα επεμβατικό, σε ασθενείς με στυτική δυσλειτουργία.

Στο παρελθόν, λοιπόν, χρησιμοποιήθηκαν διάφοροι παράγοντες αγγειοδραστικοί συμπεριλαμβανομένης της παπαβερίνης και της φεντολαμίνης.

Τον Ιούλιο του 1995 υπήρξε έγκριση της FDA (Food and Drug Administration) για την αγορά ενέσιμου σκευάσματος , της αλπροσταδίλης ,με σκοπό την διάγνωση και τη θεραπεία της στυτικής δυσλειτουργίας.
Η τεχνική περιλαμβάνει την έγχυση 10 έως 20 μg μέσω σύριγγας (27 έως 29 gauge) στο σηραγγώδες σώμα. Φυσιολογικά η πλήρης στύση επιτυγχάνεται εντός 15 λεπτών και διαρκεί περισσότερο από 15 λεπτά.

Με την βοήθεια του υπερηχοτομογραφικού ελέγχου απεικονίζονται οι ανατομικές δομές του πέους όπως τα σηραγγώδη σώματα , η ουρήθρα και το σπογγιώδες σώμα καθώς και οι χιτώνες που περιβάλλουν τα στοιχεία αυτά .
Κατά την εξέταση ο ασθενής είναι ήρεμος και το πέος σε χάλαση. Εντοπίζονται τα ανατομικά στοιχεία και κατά πόσο οι δομές αυτές είναι φυσιολογικές ή παρουσιάζουν βλάβες ,όπως για παράδειγμα η ινώδης πλάκα ,ασβεστοποιημένη ή όχι , πιθανές φλεγμονές, ασυμμετρίες των σηραγγωδών σωμάτων ,κακώσεις της ουρήθρας κ.α.

Στην εικόνα 13 απεικονίζονται τα σηραγγώδη σώματα, η ουρήθρα και το σπογγιώδες σώμα της. Υπολογίζεται μία πολύ μικρή απόκλιση στην διάμετρο των δύο σηραγγωδών σωμάτων χωρίς ν’ αξιολογείται.

Εικόνα 13.
Απεικονίζεται το δεξί σηραγγώδες σώμα με διάμετρο 16,3mm και αντίστοιχα η διάμετρος του αριστερού σηραγγώδους σώματος 15,2mm.

Στην συνέχεια εγχύεται αγγειοδραστική ουσία αλπροσταδίλης 20μg ξεκινώντας με δόση10μg κι εφ’ όσον η στύση σε 15 λεπτά δεν είναι σκληρή μπορεί να γίνει επανάληψη έως συνολικά τα 20μg .
Η έγχυση της ουσίας διενεργείται στην βάση ή όσο πιο χαμηλά προς την βάση του πέους ,πλάγια δεξιά ή αριστερά αντίστοιχα , ποτέ στην πρόσθια ή οπίσθια επιφάνεια του πέους. Είναι σημαντική η προφύλαξη του αγγειονευρώδους δεματίου και της ουρήθρας αντίστοιχα. Ελέγχονται στα 10 έως 15 λεπτά μετά την έγχυση οι ανατομικές δομές του πέους, καθώς και η συμμετρική, αναλογική έκπτυξή τους εικ.14.

Εικόνα 14.
Απεικονίζεται η αύξηση της διαμέτρου των σηραγγωδών σωμάτων, η οποία είναι εντός των φυσιολογικών ορίων,ενώ παρατηρείται και η συμμετρική έκπτυξη των υπόλοιπων ανατομικών δομών.

Στην συνέχεια διενεργείται η εξέταση του έγχρωμου Doppler. Ρυθμίζεται η γωνία απεικόνισης στις 60 μοίρες, έτσι ώστε οι μετρήσεις του αγγειακού δικτύου να είναι ακριβείς.
Επισκοπούνται οι σηραγγώδεις αρτηρίες και οι κλάδοι αυτών και στην συνέχεια υπολογίζονται η μέγιστη συστολική ταχύτητα ροής PSV (peak-systolic velocity) εικ.15, η τελοδιαστολική ταχύτητα ροής EDV (end-diastolic velocity ) εικ.16 καθώς και ο δείκτης αντίστασης που αντιστοιχεί στην ευενδοτότητα των αγγείων R.I (resistance index ).
Ο R.I προκύπτει από μία αναλογική συνάρτηση της μέγιστης συστολικής ταχύτητας ροής και της τελοδιαστολικής ταχύτητας ροής των αγγείων (RI=PSV-EDV/PSV).